Een goede en betrouwbare encoding standaard is SGML: Standard Generalized Markup Language, in 1986 gepubliceerd als een ISO standaard (ISO 8879). Als dusdanig is ze publiek gedefinieerd, exact en consistent gedocumenteerd, wordt ze door de ISO gecontroleerd, en wordt ze internationaal geaccepteerd en ondersteund onder de vorm van gesofistikeerde implementaties. SGML zelf is geen markup-taal of encoding scheme, maar een meta-taal die het mogelijk maakt om markup-talen te definiëren. Een markup-taal moet specifiëren welke markup toegestaan is, welke markup vereist is, hoe de markup onderscheiden wordt van de tekst en wat de markup betekent. SGML voorziet in middelen om de eerste drie te doen. De documentatie van de specifieke markup talen met SGML gecreëerd is nodig voor de laatste vereiste, zoals bijvoorbeeld in de TEIP3 Guidelines (zie infra). Omdat SGML bestaat uit een plain ASCII file, is het volledig onafhankelijk van soft- of hardware en kan het over alle netwerken verspreid worden. De kracht en de flexibiliteit van het mechanisme zorgt er o.a. voor dat dezelfde elektronische tekst voor verschillende doeleinden gebruikt kan worden.